10 Aralık 2012 Pazartesi

YAKIN

görmemek ise niyetim
umarsızca yalan söylemeliydi dilim
hazır mevsim değişirken
deyiverdim..
yapraklar tam da kendilerinden geçerken
vazgeçtim birçok yüzümden acıyla
başlanması gerek ağlamaya
bir diğerinin kahkahalarıyla
ben başladım
tattım
tuzlu suyu dilimde
beli bükülmüş sırlarımın

yarası derin
kalbi delik
dipsiz kuyu hüznün
bana aşkımı öğretiyor
büyümüş hasretin
dudağına kadar inmiş düşlerin
yorgun..
kendine nefesi zor yetmiş
nasıl çeksin seni içine
tam da bu kadar yakınken nasıl ölsün senle
karnı aç bir çocuk gibiyken hayat
katık eder mi hiç iki açımlık bir çiçeği
rengini bir avuç suyla yutmuşken gecenin
sabahını düşünür mü
her düğüm bir bir ipe bırakmışken kendini

görmemekse niyetim izlerini
sessizce düğümlenmeliydi içim
öyle değil mi!
hazır mevsim değişirken
ölü verdim
canımdan
renk değiştirir gibi..

sanki hep böyle olurmuş gibi



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder