unut! diyorum
unutuyorum
söz dinliyor sefilliğim
fikrim ayaklarıma kapanmış
cezasını hafifletiyor
bedenimi ağırlaştırarak
savrulamıyorum
savuramıyorum
mevsim yazdan yaralı bir çocuk gibi
avutamıyorum
sözünü tutmuyor yüreğim
aklımı zaptedemiyorum
susuyorum
yapraklar oynaşıyor ayaklarımda
kuşlar desen hep gidiyorlar
ben öylece duruyorum
beklemiyorum
azar yemiş gibi
sadece kımıldıyamıyorum
sözünü tutuyor yalnızlığım
kimseye el değmiyorum
yerini beğenmemiş bir menekşe misali
ellerinde olmuyor
gözlerinde yoruluyorum
dizinin dibinde büyüyebilirdim ben
ama sığamıyorum
ne öldürüyorum kendimi
ne yaşadığımı hissettiriryorum
seni de kendime benzetiyorum
rüzgar ellerime kadar geldi
bak yine!
ne savurabiliyorum
ne savrulabiliyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder